Poecie…
W Charvieu czy Łazieńcu
W Meksyku czy Lublinie
Nigdzie nie jest się u siebie
Wszędzie jest się poetą
Nigdzie nie zagrzewa się miejsca
Wciąż ma się potrzebę wędrówki
Patrzysz na życie prostych ludzi
Żyjesz wśród nich
Wszak wszystko jest poezją
A poetą jest każdy
Poetą aż do końca
Choć samotność trawi duszę
Tułaczka ma swój kres
Kres to nie koniec
To początek
To przekaz do pozostałych
Do kolejnych wędrowców
Nawet grób w Wólce Węglowej
Niczego nie kończy
Ireneusz Bodo
Czasu coraz mniej
Ale zdążymy
Ducha coraz mniej
Ale zdążymy
Zdążymy zachwycić się
Sobą
Życiem
Światem
Zdążymy ujrzeć blask
W mroku
Zdążymy
Wrócić do początku
Nie jest za późno
Choćby był to już
Koniec
Jeszcze zdążymy
Ireneusz Bodo
Stedowi…
Od dziecka kochałeś Słońce
Spędzałeś całe dnie
W jego blasku
Czułeś, że tak naprawdę
Nie ma nikogo
Jest się
Stąd mogłeś zobaczyć
Całą jaskrawość
Zanurzony w powszedniości
Wciąż biegłeś do Słońca
By spotkać się z Bezimiennym
Dotarłeś do niego
Po pięknych manowcach Polski i świata
Jak można przestać być
Jeśli się jest
Nie da się przestać być
Nie umarłeś
Się jest
Zatem jesteś
Nie tylko w swoich wierszach
Ireneusz Bodo
Śpiew ptaka 